Әтәчнең күзе күрше тавыкларына төшкән. Ул, озак уйлап тормыйча, койма аша сикергән, тик андагы әтәчнең үз тавыкларым бүлешәсе килмәгән, аны куып чыгарган.
Каян килгән тагын бер Отедло! - дип уйлаган теге кыйналып беткәй әтәч, тәпиен көчкә сөйрәп. - Икенче тапкыр кергәндә күрсәтермен әле күрмәгәнеңне!
Һәр ике әтәч үзенчә әтәчләнгән. Әтәчләнү белән әтәчләнүнең дә аермасы бар икән бит. Ирләр шул аерманы таный белсеннәр иде.

Упкын читендә Лачын белән Юлбарыс очрашканнар һәм кемнең көчлерәк булуы турында бәхәсләшә башлаганнар. Лачын әйткән: «Шушы упкын аша кайсыбыз сикереп чыга, шул көчле була», — дигән. Билгеле инде, Лачын упкын өстеннән ансат кына очып чыккан, ә Юлбарыс упкынга егылып төшеп һәлак булган. Лачын аның тиресен салдырган, өстенә кигән һәм хатыны янына кайтып киткән. Әмма ишекне ачып керүе булган, Лачынның хатыны аны Юлбарыс дип белеп, башын чукырга тотынган һәм Лачын егылып җан биргән.
Ирләр нинди генә кыяфәттә өйгә кайтканда да, хатыннар аларны таный ... Читать дальше »